در این مقاله می خواهیم نگاهی به قابلیت اترچنل EtherChannel روی بحث سوییچینگ داشته باشیم. از EtherChannel بمنظور ترکیب کردن چند لینک ارتباطی (2 تا 8 لینک) و افزایش پهنای باند ارتباطات یک سوییچ استفاده می شود، علاوه بر آن Link Redundancy را نیز بدنبال دارد.
در واقع با کمک EtherChannel می توانیم پورتهای فیزیکی یک سوییچ را گروه بندی منطقی نموده و آنها را در یک گروه قرار دهیم که این امر باعث بالارفتن تحمل خطا در اتصالات بین سوییچ ها و همچنین دسترسی به پهنای باند بیشتر از طریق ترکیب شدن چند لینک ارتباطی می شود.
در زمان راه اندازی و پیکربندی EtherChannel بایستی به نکات زیر نیز توجه داشته باشید:
- همه پورتهایی که در یک گروه بندی منطقی برای EtherChannel شرکت می کنند بایستی با سرعت برابر و حالت duplex تنظیم شده باشند
- تمام پورتها بایستی در وضعیت enable پیکربندی شده باشند
- اترچنل نمی تواند سازگاری بین پروتکلهای PAGP و LACP را ایجاد نماید و این دو با هم منافات دارند
پروتکلهای مدیریت etherChannel عبارتند از:
در مدیریت اتصالات EtherChannel همشیه از دو پروتکل PAGP و LACP استفاده می شود که به ترتیب به شرح ذیل کار می کنند.
PAGP: Port Aggregation Protocol: این پروتکل توسط شرکت سیسکو عرضه شده و زمانی که سوییچ دو طرف cisco باشد می توانید etherChannel را روی آن با این پروتکل راه اندازی و مدیریت کنید. با این پروتکل تنها 8 لینک می توانند با هم ترکیب و aggregate شود.
LACP Link Aggregation Control Protocol: این پروتکل متعلق به شرکت خاصی نبوده و بسیاری از شرکت های تامین کننده سوییچ های سخت افزاری از این پروتکل جهت برقراری ارتباطات اترچنل پشتیبانی می کنند. تفاوت این پروتکل با پروتکل PAGP آن است که در این پروتکل امکان ترکیب کردن 16 لینک وجود دارد ولی با در نظر گرفتن اینکه 8 لینک بصورت همزمان فعال بوده و بقیه بعنوان جایگزین فعالیت می کنند.
انواع حالتهای EtherChannel:
on: این حالت باعث فعال شدن اترچنل روی اینترفیس ها می شود ولی هیچ پیام LACP و PAGP رد و بدل نمی شود.
auto: اینترفیس هیچ گونه پیام PAGP را ارسال نمی کند ولی آماده پاسخگویی به پیام های PAGP از سمت سوییچ مقابل هست. در این حالت امکان مذاکره و PAGP negotiate وجود ندارد.
desirable: در حالت اینترفیس ها پیام های PAGP را ایجاد و به سمت سوئیچ مقابل ارسال می کنند. ضمنا سوییچ می تواند PAGP Negotiation را آغاز نماید.
passive: در این حالت هیچ پیام LACP از طرف اینترفیس ارسال نمی شود هرچند امکان پاسخگویی به پیام های PAGP از سوییچ مقابل وجود دارد. ضمنا این حالت قادر به آغاز مذاکره LACP Negotiate نیست.
active: در این حالت اینترفیس ها پیام های LACP را ایجاد و به سمت سوئیچ مقابل ارسال می کند و قادر به آغاز LACP Negotiation نیز می باشد.
پیکربندی LACP در محیط های مجازی ESXi:
اما در ادامه میخواهیم به پیکربندی پروتکل LACP و استفاده از آن در محیط مجازی سازی VMware vSphere بپردازم. LACP از نسخه vSphere 5.1 به بعد پشتیبانی می شود. برای بکارگیری و استفاده از این قابلیت و NIC teaming لازم است تا با نحوه پیکربندی آن روی هاست های ESXi آشنا شوید.
باید در نظر داشته باشید که این قابلیت فقط بر روی سوییچ های مجازی توزیع شده vDS ها امکانپذیر است. در سمت ESXi و در بخش سیاست های NIC Teaming بایستی از گزینه IP Hash به این منظور استفاده کنید و سمت سوییچ فیزیکی پورت های متصل شده باید در یک گروه static ترکیب شده باشند که این گروه بنام etherchannel mode ON در سیسکو و در برند HP بنام Trunk in Trunk HP mode نامیده می شود.
برای استفاده از حالت dynamic Link Aggregation در مجازی سازی، می بایست یک نسخه ESXi 5.1 با سوییچ مجازی توزیع شده داشته باشید که با نسخه موجود سازگار باشد. سپس در بخش تنظیمات Advanced روی سوییچ مجازی گزینه Discovery protocol را روی حالت LLDP تنظیم کنید.
در نهایت می توانید بسادگی پورتهای درست روی سوییچ فیزیکی که به هاست ESXi خاصی متصل هستند را معین کنید. حال کافیست پروتکل LACP را روی سوییچ مجازی توزیع شده این هاست فیزیکی انتخاب و پیکربندی کنید. برای اینکار روی تنظیمات Uplink portgroup رفته و LACP را enable نموده و مد را در وضعیت passive قرار دهید.
حالت passive در اینجا به این معناست که آداپتورهای فیزیکی هاست ESXi باید در وضعیت silent باشند و هیچ فریم LACP BPDU را ارسال نکنند مگر اینکه سمت دیگر چیزهایی در قالب یک LACP session را آغاز نماید. به زبان دیگر سوییچ فیزیکی باید آغاز کننده مذاکره LACP باشد.
در مرحله پایانی تمام پورت گروپ ها روی سوییچ مجازی بایستی گزینه IP Hash را انتخاب کنند. در نظر داشته باشید تنظیم LACP فقط روی Uplink-portgroup انجام می شود.
منبع: koushki
