نقد و بررسی اوبونتو 16.10 و یونیتی 8

بالاخره اوبونتو 16.10 منتشر شد و یونیتی 8 ای که منتظرش بودم به صورت بتا و ناپایدار به عنوان میزکار دوم روی اون قرار گرفت. قبل از اینکه نقد رو شروع کنم باید این رو متذکر بشم که بعضی از موارد رو از دید شخصی نگاه کردم و این ناپیداری‌هایی که داشت ممکنه به دلایل مختلفی باشه که یکی از اصلی ترین اون‌ها میتونه مشخصات سخت‌افزاری لپ‌تاپم باشه!

کاربران برای ورود به یونیتی 8 باید موقع لاگین کردن روی آیکون اوبونتو‌یی که رو‌به‌روی اسمشان هست کلیک کنند و Unity 8 را انتخاب کنند و بعد رمز عبورشان را بنویسند. (اگر برای اولین بار است که وارد میشوید ممکن است اندکی طول بکشد) پس از ورود، با یک شکل و شمایل جدید به شکل زیر مواجه میشوید:

اولین چیزی که در نگاه اول ممکن است به چشمتان بخورد، نبود لانچر معروف یا همان Dash است، که در واقع باید بگویم به دلیل اینکه اساس یونیتی 8 سازگاری با صفحه‌نمایش‌های لمسی است، دَش به حالت پنهان‌شونده در آمده و اگر موس خود را به سمت چپ صفحه نمایش بچسبانید میتوانید آن را ببینید:

دومین چیزی که ممکن است مورد توجه‌تان قرار بگیرد، وجود پنجره جدیدی به نام Scopes است که تمام برنامه‌های نصب شده را نمایش میدهد. همانطور که متوجه شدید برنامه‌های چندانی نصب نشده! اگر شما هم مثل من بیشتر کارهای‌تان را در ترمینال (پایانه) انجام می‌دهید، بلافاصله ترمینال را اجرا میکنید تا ببینید آیا چیزی فرق کرده یا نه، که به محض اجرا متعجب خواهید شد چرا که در نسخه‌های پیشین یوینی برای اجرا کردن ترمینال با کاربر عادی، نیاری به ورود رمز عبور نبود:

که بعد از وارد کردن رمزعبور، با چنین شکلی مواجه میشویم:

چیزی که شاید به نظرتان فرق کرده است اضافه شدن آن دو دکمه سمت راست است که گزینه اول برای تنظیمات و شخصی‌سازی محیط کاربری ترمینال به کار می‌رود و گزینه دوم برای جابه‌جا شدن بین پنجره‌های باز شده می‌باشد. از ترمینال که بگذریم، به بخش تنظیمات می‌رسیم:

همان‌طور که می‌بینید، گویی تنظیمات موبایل یا تبلت خود را اجرا کرده اید! چرا که گزینه‌ای مثل “چرخش صفحه” مربوط به تلفن‌های همراه و یا تبلت‌ها است و از نظر من بهتر بود به صورتی توسعه داده می‌شد که خودکار تشخیص می‌داد که آیادستگاه یک کامپیوتر شخصیست یا یک دستگاه قابل حمل! به بخش‌های متفاوت تنظیمات که وارد می‌شویم، همه چیز بیشتر شبیه موبایل می‌شود:

برای مثال همان‌طور که در تصویر بالا می‌بینید، وجود گزینه‌هایی همچون “لرزش هنگام دریافت پیامک” می‌تواند گزینه غیر معقولی برای یک کامپیوتر شخصی به حساب بیاید! (لازم به ذکر است که الان متوجه شدم که پد‌لمسی (تاچ‌پد) لپ‌تاپ کار نمی‌کنه و حتما باید از موس استفاده کنم!) با گذشتن از بخش تنظیمات، به سمت گزینه‌های موجود در بالا سمت راست می‌رسیم که از جمله آن‌ها می‌توان به تنظیمات شبکه، صدا و تاریخ و ساعت اشاره کرد که کاملا مشخص است همه چیز برای صفحه‌های لمسی بهینه شده است:

این بخش چیز زیادی برای گفتن ندارد و همانند تنظیمات موجود در پنل اعلانات موبایل‌ها است. و شاید آخرین چیزی که باعث شود به ذوق شما بخورد این است که عملا دسکتاپ کاربردی ندارد و اگر عادت کرده‌اید که برخی از فایل‌های دم‌دستی خود را روی دسکتاپ بگذارید باید بگویم که در یونیتی جدید این کار ممکن نیست و این بستگی به نظر شخصی شما دارد که ویژگی مثبت است یا منفی!‌

جمع بندی: اگر بخوام به طور خلاصه راجب یونیتی 8 نظر بدم باید بگم که هنوز خیلی خیلی جا برای کار داره و شاید بهتر باشه که انقدر سعی نکنن محیط کاربریش رو شبیه محیط موبایل یا تبلت بکنن و اگه این کار واقعا لازمه می‌تونن طوری بنویسنش که خودکار دستگاه‌های لمسی رو از غیر لمسی تشخیص بده و خودش رو با توجه به اون‌ها بهینه کنه، چون کامپیوتر باید یه فرقایی با موبایل داشته باشه دیگه، نه؟!

یک چیز دیگه‌ای هم که من رو به شخصه اذیت کرد این بود که عملا هیچ کدوم از برنامه‌های کاربردی پیشفرض (از جمله ویرایشگر یا فایل منیجر) توش گنجونده نشده بود و همین الان من این متن رو دارم داخل یک برگه کاغذ می‌نویسم تا برگردم به یونیتی 7 و توی ویرایشگرم بنویسمش، در کل روی لپتاپ من اصلا بهینه نبود و به محض تموم شدن این بررسی به یونیتی 7 برمیگردم. لازمه این رو دوباره یادآوری کنم که این ناپایداری‌ها به خاطر این هستش که یونیتی 8 هنوز کامل نشده و خیلی جا برای کار داره و یا ممکنه رو سیستم شما بهتر (یا بدتر!) کار کنه. اما اوبونتو 16.10 با یونیتی 7 مثل همیشه عالی و پایدار کار می‌کنه و به دلیل کرنل فوق‌العاده بروزش خیلی سریع و پایدار شده. پس پیشنهاد من این هستش که اگه به خاطر یونیتی 8 می‌خواید به سمت اوبونتو 16.10 بیاید باید بگم که این کار رو نکنید و در عوض از یونیتی 7 استفاده کنید.

منبع: linuxihaa