یک سیاست پشتیبان‌گیری مجموعه‌ای از قوانین و دستورالعمل‌ها به منظور رسیدن به اهداف است که معمولا به صورت مجموعه سوال‌های: چی؟، کی؟، چگونه؟، چه قدر؟، چه مدت؟ و سوالات مشابه می‌توان آن‌ها را بیان نمود که در این بحث سعی در کمک در تعریف و تدوین این موارد خواهیم پرداخت.
دو مورد از مسایلی که همیشه در زمینه پشتیبان‌گیری بایستی مورد توجه قرار گیرد و از موارد کلیدی به منظور تدوین سیاست و شیوه‌های پشتیبان‌گیری است با نام‌های RPO (موقعیت زمانی برای بازگرداندن اطلاعات) و RTO (زمان مورد نیاز برای بازگرداندن اطلاعات) است که تعریف اینچنین موارد با توجه به محدودیت‌های موجود در زمینه شیوه پشتیبان‌گیری و همچنین محدودیت در مورد بازه‌های زمانی و بودجه، در تعاملی باشد و باعث تغییر این اجزا می‌شود.
یک راه حل مانند سایر فرآیند هایIT نیازمند طراحی و اجرای یک گردش کار (Workflow) به منظور بهره‌گیری و بهبود مداوم است که می‌تواند مانند نمودار زیر هستند:
یک سیاست پشتیبان‌گیری معمولا به صورت یک جنبه کامل تکنیکی انتخاب و تعریف نمی‌شود بلکه بر اساس راه‌های حل موجود برای پشتیبان‌گیری براساس اجزایی که نیاز به پشتیبان‌گیری از آن‌ها است تهیه می‌شود. برای انتخاب یک محصول و ابزار برای راه حل پشتیبان‌گیری (منظور نرم‌افزار تهیه نسخه پشتیبان) دو رویکرد وجود دارد، رویکرد اول این که یک نرم‌افزار برای پشتیبان‌گیری انتخاب می‌گردد آن زمان می‌توان به صورت جزیی‌تر بر اساس قابلیت‌های محصول نسبت به تعریف سیاست پشتیبان‌گیری اقدام نمود و در رویکرد دیگر شما میتوانید نیازمندی‌های مورد نظر را برای پشتیبان‌گیری شناسایی و بر اساس آن محصول و نرم‌افزار مناسب را برای برآورده‌کردن این نیازمندی‌ها را انتخاب نمایید.
به منظور رسیدن به روش مورد نیاز و در نظر گرفتن محدودیت‌های یک سیاست پشتیبان گیری، شرکت‌ها و سازمان‌ها نیازمند بررسی دقیق و جزیی اجزای مورد به منظور شناسایی، تعریف انتخاب‌ها و وابستگی‌های سیستم است.
سیاست‌های پشتیبان‌گیری بخشی از دید و طرح کلی‌تر در رابطه با ساختار تداوم کسب‌وکار (Business continuity) است، در مقیاس تجاری تکنیک‌ها و روش‌های متفاوت ممکن، بررسی و طرح تداوم کسب‌وکار باید تمامی حوادث و رویداد‌های ممکن که باعث از دست رفتن اطلاعات می‌شود را بررسی و بر اساس آن می‌توان از روش‌ها و تکنیک‌های موجود با توجه نیازمندی بررسی شده RTO (زمان مورد نیاز برای بازگرداندن اطلاعات) و RPO (موقعیت زمانی مورد نظر برای بازگرداندن اطلاعات) در نظر گرفت و پیاده‌سازی راه‌های حل و سیاست‌های پشتیبان‌گیری را بر اساس این دو مورد انجام می‌گیرد.
دو مفهوم ذکر شده یکی از مهم‌ترین عوامل برای پاسخ دادن به سوال‌های مطرح شده در رابطه با طرح پشتیبان‌گیری است.
چگونه باید طرح پشتیبان تهیه کرد؟
هنگامی که هر یک از راهبرد‌ها در رابطه با نگهداری اطلاعات انتخاب شود، انتخاب موارد تاثیرگذار در تهیه پشتیبان بسیار حیاتی است، مولفه‌های که باید در این رابطه مد نظر قرار گیرد می‌توان به شرح زیر خلاصه و بر اساس نتایج آن نوع سیاست پشتیبان‌گیری را مطرح نمود:
سطح محافظت مورد نیاز: سطح پشتیبان‌گیری از اطلاعات باید با توجه به سیاست‌های سازمان و بر اساس RPO و RTO از راه‌های مختلف ممکن برای نگهداری اطلاعات پشتیبان‌گیری شده و به ازای هر منبع این موارد تعریف و مشخص می‌گردد.
نوع منبع مورد پشتیبان: بر اساس نوع منابعی که مورد نیاز برای پشتیبان‌گیری است روش‌های موجود و ممکن در پشتیبان‌گیری متفاوت است برای مثال پشتیبان‌گیری از کل سیستم عامل و فایل‌ها، از تعدادی از فایل‌ها، پایگاه‌های داده و مانند آن.
حجم منبع: یکی از موارد مهم که در نوع و سیاست‌گذاری برای پشتیبان‌گیری مورد توجه قرار می‌گیرد حجم منابع است که این مورد می‌تواند بر نوع روش انتخاب شده برای پشتیبان‌گیری تاثیر بگذارد.
مقدار تغییرات منابع: یکی دیگر از عوامل در تعریف فرآیند‌های پشتیبان‌گیری مقدار تغییرات صورت گرفته بر روی منابع است که این مورد نیز در انتخاب نوع و زمان‌بندی روش‌ها موثر است.
یک مثال می‌تواند به روشن شدن موضوع در این رابطه کمک کند، در صورتی که یک سرور وجود دارد که بر روی آن اطلاعات به صورت فایل و همچنین در یک پایگاه داده ذخیره می‌شود و با استفاده از یک سایت طراحی شده این اطلاعات در اختیار کاربر نهایی قرار می‌گیرد. بر اساس بررسی صورت گرفته بر روی این سرور در حال حاظر حجم نهایی تمامی اطلاعات بر روی سرور 80 GB بر روی سرور وجود دارد و سیستم عامل و
Web Service و همچنین Database موجود بر روی سرور باید برای کارکرد تنظیم گردند که در صورت نیاز به نصب و تنظیم دوباره 8 ساعت زمان خواهد برد، فایل‌های کاربران User-Data 10GB و در هر روز MB 200 تغییر می‌کنند در هر روز حجم تغییر Database کنونی که 5GB است 50MB تغییر خواهد کرد. زمان بازگرداندن اطلاعات برای ما بسیار مهم بوده و حد اکثر زمان قابل قبول برای بازگرداندن کل اطلاعات 5 ساعت و همچنین مقدار قابل قبل از دست رفتن اطلاعات برای شرکت در رابطه با اطلاعات کاربران 6 ساعت و برای Database 12 ساعت است. با توجه به داده‌های به دست آمده طرح پشتیبان‌گیری پیشنهادی به شرح زیر می‌تواند باشد.
- تهیه پشتیبان از تمامی سیستم عامل و فایل‌ها یک بار در ماه و به مدت دو ماه نگهداری
- تهیه پشتیبان از داده‌های کاربران هر جمعه به صورت کامل (Full) در پایان هر روز، پشتیبان‌گیری انطباقی (Deferential) اطلاعات تغییر یافته نسبت به پشتیبان کامل و در هر 3 ساعت (در زمان کاری کاربران که از ساعت 8 صبح تا 5 بعد از ظهر است) تنها اطلاعات تغییر یافته نسبت به پشتیبان‌گیری قبلی – افزایشی (Incremental).
- پشتیبان‌گیری از پایگاه داده در پایان هفته به صورت کامل و در پایان هر روز به صورت انطباقی
با استفاده از این طرح می‌توان اطلاعات را در کمتر از 7 ساعت در صورت موجود بودن زیرساخت سخت‌افزاری برای بازگرداندن اطلاعات در شرایط مطرح شده با توجه به زمان قابل قبول از دست رفتن داده‌ها بازگرداند.
منبع: salam-donya
